Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2016

Τεύχος Μαρτίου 2016


Ποιητικό προοίμιον…

             Θεόφιλος Βαρδόπουλος                      

Ο πλούτος Του Θεού

 

Χάρμα οφθαλμών ο πλούσιος πνευματικά

αρετές τα πλούτη του και θεία αγαθά

Μαγνήτης της ψυχής η εικόνα αυτού

πλούσιος είναι με τα πλούτη Του Θεού

Σε γοητεύει η μορφή του η τόσο καθαρή

σε σαγηνεύει με ομορφιά παραδείσου Θεϊκή

Όμορφη, αγέραστη, ακούραστη η ψυχή του

διδάσκει με τις πράξεις του και την ζωή του

Απαρνήθηκε τον εαυτό του και τα υλικά αγαθά

παλεύει με τα πάθη του, τα κρατάει μακριά

Σβήνει τις επιθυμίες του και έχει μόνο μία

τον λόγο του Θεού και της ψυχής την σωτηρία

Λατρεία δείχνει Στον δημιουργό του με την ψυχή

με την καρδιά του με τον νου με κάθε του πνοή

Όπου και αν κοιτάξει βλέπει την Θεία σοφία

σε κάθε πιθαμή γης βλέπει την Θεία δημιουργία

Τα χαρίσματα του είναι η φροντίδα των αδελφών

τα πλούτη του, η ελεημοσύνη αδυνάτων και φτωχών

Κοιτά πάντα το καλό των άλλων, σκορπά αγάπης μεγαλεία

προτεραιότητα του και ανάγκη των ανθρώπων η                                ευτυχία

Ο πλούσιος πνευματικά είναι εικόνα του θεού

ξέρει τον προορισμό του γνωρίζει τον δρόμο Αυτού

Ο Πατέρας του ετοιμάζει κληρονομιά εν παραδείσω

αυτά είναι τα πλούτη Του Θεού που θέλω να γνωρίσω
 
 

 

Εν αρχή…
 
Να δεχθούμε ότι ο Θεός μας αγαπά και μας συγχωρεί. Τι συμβαίνει όμως όταν διαρκώς επαναλαμβάνουμε την αμαρτία. Δηλαδή τι νόημα έχει να εξομολογούμε όταν πάλι θα ξαναπέσω στα ίδια. Δεν είναι αυτό κοροϊδία προς τον Θεό;
Αυτή την σκέψη κάνουμε όταν επαναλαμβάνουμε μια αμαρτία και είμαστε βέβαιοι ότι δεν μπορούμε να απαλλαγούμε από αυτήν. Και αυτό όμως είναι άλλη μία πανουργία του διαβόλου για να μας παραδώσει άνευ όρων στην καταστροφή. Αν η αμαρτία είναι μεγάλο κακό, το να μένουμε στην αμαρτία είναι ακόμη μεγαλύτερο.
 Έλεγε σχετικά ο Άγιος γέροντας Παισιος πως στον πνευματικό αγώνα θα έχουμε και πτώσεις. Οι στρατιώτες στον πόλεμο, όταν τραυματίζονται επάνω στη μάχη, τρέχουν αμέσως στο γιατρό, δένουν το τραύμα και συνεχίζουν να πολεμούν φιλότιμα. Εν τω μεταξύ αποκτούν και πείρα από τον τραυματισμό και προφυλάγονται καλύτερα, ώστε να μην ξανατραυματιστούν. Ήθελε να πει με αυτό το μικρό παράδειγμα πως και εμείς, όταν τραυματιζόμαστε πάνω στον πνευματικό αγώνα μας με αμαρτίες, δεν πρέπει να δειλιάζουμε, η να παραδινόμαστε σε αυτές άνευ όρων, αλλά να σηκωνόμαστε πάλι να θεραπευόμαστε και να συνεχίζουμε.
 Γιαυτό το μυστήριο της εξομολόγησης είναι επαναλαμβανόμενο μυστήριο, δεν έχει περιορισμό. Η εξομολόγηση θα λέγαμε είναι όπως το μπάνιο. Κάθε φορά που θα λερωθείς «μπαίνεις» μέσα και βγαίνεις καθαρός.
 
π. Τύχων
 
Ώρα για μάσκες και….
Κάθε χρόνο καρναβάλι. Κάθε χρόνο εκδηλώσεις και γλέντια. Διασκεδάζει ο κόσμος και ξεφαντώνει μεταμφιεζόμενος σε κάτι άλλο. Μεταμφιέζεται ο άνθρωπος σε κάτι διαφορετικό από αυτό που είναι για μια μέρα μόνο. Μετά από αυτή την ημέρα επανέρχεται σε αυτό που είναι στην πραγματικότητα…ή τουλάχιστον αυτό νομίζει ο ίδιος.
      Κάθε χρόνο βάζουμε μια μάσκα εμείς οι άνθρωποι, με σκοπό να περάσουμε καλά όμως δεν είναι η μοναδική που φοράμε. Κάτω από αυτήν που φοράμε στο πρόσωπο υπάρχει και μια άλλη την οποία ξεχνάμε οι περισσότεροι να τη βάλουμε γιατί απλά…δεν την βγάζουμε! Τη φοράμε όλη μέρα και όλη νύκτα, όλες τις μέρες του χρόνου. Παράλληλα όμως είναι μια μάσκα την οποία την έχουμε ξεχασμένη και ζούμε μαζί της συνέχεια. Κι αυτή η μάσκα είμαστε εμείς οι ίδιοι. Αν κάποιος φορέσει μια μάσκα στο δρόμο την ώρα που περπατάει και δεν είναι απόκριες όλοι θα τον κοιτάνε περίεργα και θα γελάνε μαζί του, γιατί θα φαίνεται. Την άλλη όμως μάσκα, την μάσκα του εαυτού μας μπορούμε να την δούμε μόνο εμείς οι ίδιοι σε έναν καθρέφτη.
      Την μάσκα της ψυχής μας μόνο εμείς μπορούμε να την κάνουμε ορατή. Μόνο εμείς οι ίδιοι μπορούμε να αντιληφθούμε το ποιοι πραγματικά είμαστε και τι κρύβουμε. Στεκούμενοι μπροστά σε έναν καθρέφτη βλέποντας την όψη του προσώπου μας βλέπουμε και την όψη της ψυχής μας. Βλέπουμε το προσωπείο που μας περιβάλλει. Και εδώ γεννιέται η μεγάλη απορία. Εμείς γελάμε με αυτή το προσωπείο ή κλαίμε; Αντιλαμβανόμαστε το πόσο ψεύτικοι ήμαστε ή συνεχίζουμε να παίζουμε το ωραίο θεατρικό της ζωής μας;
      Αλήθεια έχουμε αναλογιστεί ποτέ πόσο αληθινοί είμαστε; Έχουμε αναρωτηθεί ποτέ το πόσο υποκριτές γινόμαστε; Πόσες και πόσες συμπεριφορές δεν είναι υποκριτικές στη ζωή μας. Πόσες φορές δεν φερόμαστε υποκριτικά μόνο και μόνο να πετύχουμε έναν στόχο; Πόσες φορές λέμε λόγια που δεν εννοούμε αλλά τα λέμε λογιζόμενοι μόνο το συμφέρον το δικό μας; Ακόμα και αυτή η μορφή ταπείνωσης μπορεί να είναι υποκριτική πολλές φορές. Και η πιο τραγική μορφή της υποκρισίας είναι η καυτηρίαση της υποκρισίας των άλλων ενώ εμείς συνεχίζουμε με την ίδια μάσκα. Μα το πιο σημαντικό είναι πως ξεχνάμε ένα μεγάλο ζήτημα. Απέναντι στους ανθρώπους μπορεί να είμαστε όσο υποκριτές θέλουμε. Απέναντι στο Θεό όμως τι γίνεται;

Δογματικά θέματα
 
Η Έκτη Οικουμενική Σύνοδος
 

Τόπος                                Κωνσταντινούπολη

Έτος                                  680

Αυτοκράτορας               Κωνσταντίνου Δ'

Συμμετοχή Πατέρων  174

Μεγάλες μορφές          Πατριάρχης Κ/Πόλεως Γεώργιος

Αιτία σύγκλησης           Μονοθελητισμό
      Η ΣΤ’ Οικουμενική Σύνοδος έγινε στην Κωνσταντινούπολη το έτος 680 μ.Χ., επί της βασιλείας του Κωνσταντίνου Δ'.
      Η αιτία της σύγκλισης της συνόδου ήταν η αίρεση του Μονοθελητισμού. Για 50 και πλέον χρόνια υπήρχε η θεωρία πως ο Χριστός έχει μόνον μία θέληση και ενέργεια, από διάφορους πατριάρχες της εποχής.
      Η σύνοδος καταδίκασε αυτή τη διδασκαλία διακηρύσσοντας το δόγμα περί δύο φυσικών θελήσεων και ενεργειών στο Χριστό, διότι αυτή η χριστολογία δεν ήταν παρά «μεταμφιεσμένη» επανεμφάνιση της, ήδη, απερριμμένης και καταδικασμένης αιρέσεως του μονοφυσιτισμού.

ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΑΓΙΑΣ ΓΡΑΦΗΣ

Κατερίνα Μιχαλοπούλου
 
ΟΙ «ΠΡΑΞΕΙΣ ΤΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ»
 
      Το βιβλίο οι «Πράξεις των Αποστόλων» (περίπου το 70 μ.Χ.) είναι στην ουσία η συνέχεια του τρίτου Ευαγγελίου. Συγγραφέας τους είναι ο Ευαγγελιστής Λουκάς ο οποίος, αφού στο Ευαγγέλιό του εξιστόρησε τη ζωή, το θάνατο και την Ανάσταση του Κυρίου, στις «Πράξεις» εξιστορεί τα γεγονότα μετά την Ανάληψη Αυτού και τη δράση  κυρίως των Αποστόλων Πέτρου και Παύλου μετά την Πεντηκοστή.
      Συγκεκριμένα, κάνει αναφορά στη συνταρακτική ομιλία του Αποστόλου Πέτρου την ημέρα της Πεντηκοστής, η οποία είχε ως θετική συνέπεια τη Βάπτιση τριών χιλιάδων ανθρώπων. Στη συνέχεια, παρουσιάζει με γλαφυρό τρόπο τη μαχητική ομιλία του διακόνου Στεφάνου και το μαρτυρικό με λιθοβολισμό θάνατό του.
      Εξίσου συγκλονιστική είναι επίσης η διήγηση της δραματικής μεταστροφής του Αποστόλου Παύλου στο Χριστιανισμό-πρώην Σαούλ, διώκτη των χριστιανών-καθώς και οι περιπετειώδεις περιοδείες του μέχρι τη Ρώμη και ίσως και ως την Ισπανία.
      Τέλος, περιγράφει με κάθε λεπτομέρεια την Αποστολική Σύνοδο το 49 μ.Χ. στην Ιερουσαλήμ, η οποία έδωσε τέλος και στα εσωτερικά προβλήματα που είχαν προκύψει από την  ένταξη των νεοβαπτισθέντων
Χριστιανών, των προερχομένων από την τάξη των «εθνικών» δηλαδή των Ρωμαίων και των Ελλήνων.
      Συμπερασματικά, χρειάζεται να τονίσουμε ότι δεν πρόκειται για ένα βιβλίο ιστορικό μόνο «Πράξεων των Αποστόλων» αλλά για ένα ενιαίο κείμενο, σχετικό με τη διάδοση του Ευαγγελίου και τους ιεραποστολικούς αγώνες Αποστόλων και πλήθους επώνυμων και ανώνυμων χριστιανών των πρώτων χριστιανικών χρόνων από Ανατολή σε Δύση.
 
 
 

   Η Γωνιά Του Ερευνητή

Χρήστος Παπανικολάου - Βιοχημικός - Βιοτεχνολόγος
 
ΚΛΩΝΟΠΟΙΗΣΗ ΑΝΘΡΩΠΟΥ:
ΣΑΝ ΤΑΙΝΙΑ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ
 
      Τα βλαστοκύτταρα, σαν τα πρώτα κύτταρα του ανθρώπου, είναι υπεύθυνα για τη δημιουργία των ιστών και των οργάνων του σώματος. Τα βλαστοκύτταρα στην ουσία μέσω ειδικών σημάτων διαχωρίζονται, αλλάζουν και μετατρέπονται στα κύτταρα του κάθε οργάνου.
      Τώρα, αν αυτά τα κύτταρα τα πάρουμε σε ένα εργαστήριο, υπό ειδικές συνθήκες, μπορούμε να τα ωθήσουμε να γίνουν ιστοί, εν συνεχεία όργανα και γιατί όχι άνθρωποι.
      Από λίγα κύτταρα ενός ανθρώπου μπορούν οι επιστήμονες να φτιάξουν ένα τέλειο γενετικά αντίγραφο του ανθρώπου. Η κλωνοποίηση ζώων, όπως το περίφημο παράδειγμα του προβάτου Ντόλυ, είναι γεγονός  και η δυνατότητα παραγωγής ανθρώπινων κλώνων είναι υπαρκτή, γεγονός που μόνο στις ταινίες βλέπαμε παλιά.
      Φυσικά, μπορεί να έχει ήδη επιτευχθεί η παραγωγή ανθρώπινου κλώνου, αλλά τόσο η ανετοιμότητα της κοινωνίας να το αποδεχθεί όσο και οι δεοντολογικοί κανόνες της επιστήμης καθιστούν αδύνατη την δημοσιοποίηση μιας τέτοιας περίπτωσης, αν έχει πραγματοποιηθεί.
 
 
 

 Η εικόνα του Ευαγγελισμού

                                            

Κωνσταντίνος Πετρίδης                                             
 
         Η Ενσάρκωση δηλαδή η έλευση του Χριστού στη γη ,είναι η πιο μεγάλη πράξη του Θεού για να μας λυτρώσει αλλά και να επανασυνδέσει την επικοινωνία μας μαζί Του.
         Η   Εξαγγελία για τον ερχομό του Σωτήρα έγινε κατά ποικίλους τρόπους αλλά ο πιο θαυμαστός ήταν αυτός του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου.
          Στην εικόνα του Ευαγγελισμού ο αγιογράφος περιγράφει όλα τα σημαντικά μηνύματα που βγαίνουν από την θεολογία του ιερού Ευαγγελίου της ημέρας.
          Και πρώτα μας ιστορεί (περιγράφει) την αγγελία από τον Αρχάγγελο Γαβριήλ στην Παρθένο Μαρία «εύρες χάριν παρά τω Θεώ και ιδού συλλήψει εν γαστρί και τέξει Υιόν και καλέσεις το όνομα αυτού Ιησούν»
         Βλέπουμε στο αριστερό μέρος της εικόνας τον Αρχάγγελο σε στάση ευλογίας με κίνηση και ζωντάνια να αναγγέλλει το πιο ευχάριστο μήνυμα της ανθρωπότητας .Φοράει  ενδύματα σε χρώμα πράσινο (συμβολίζει την ελπίδα)  και κόκκινο (συμβολίζει την χαρά)  και κρατάει σκήπτρο (σύμβολο εξουσίας ) .Το πρόσωπό του εκφράζει γλυκύτητα ,γαλήνη και χαρά.(χαρακτηριστικά ενός αγγελιοφόρου ευχάριστου μηνύματος).
        Στο δεξιό μέρος της εικόνας βλέπουμε την Παναγία με το δεξί της χέρι σε στάση επιφυλακτικότητας και θαυμασμού.  Απορεί και διερωτάται : «πως έστε τούτο, επεί άνδρα ου γινώσκω;» και η  απάντηση του Αρχαγγέλου  «Πνεύμα Άγιον  επελεύσεται επί σε και δύναμις Υψίστου επισκιάσει σοι». Στην εικόνα αυτό δείχνεται με τον κύκλο (συμβολίζει τον Θεό) και την ακτίνα που προέρχεται από τον κύκλο (συμβολίζει το Άγιο Πνεύμα) και φθάνει στην Παναγία. Αυτό γίνεται διότι η σάρκωση του Χριστού είναι έργο της Αγίας Τριάδας και συμμετέχουν και τα τρία πρόσωπα. Ο Πατέρας στέλνει το Άγιο Πνεύμα στην Υπερευλογημένη Παρθένο Μαρία και αυτή συλλαμβάνει τον Λόγο του Θεού .
       ‘Όμως η ενσάρκωση  δεν είναι μόνο έργο της Αγίας Τριάδος . Είναι επίσης έργο της ελεύθερης θέλησης της Μαρίας που εκείνη την στιγμή εκπροσωπεί ολόκληρο το ανθρώπινο γένος . Ο Θεός περίμενε την ακούσια συγκατάθεσή της μπροστά στον Αρχάγγελο  με τα λόγια «ιδού η δούλη Κυρίου, γενοιτό μοι κατά το ρήμα σου» (ας γίνει όπως είπες). Αν αυτή η συναίνεση δεν είχε δοθεί η Μαρία δεν θα είχε γίνει μητέρα του Θεού και Λόγου.
          Η εικόνα του Ευαγγελισμού είναι απόλυτα ισορροπημένη από πλευράς παρουσίας (αριστερά ο Άγγελος δεξιά η Παναγία και στη μέση ο  Τριαδικός Θεός. Με τα γεμάτα μηνύματα στοιχεία της αποτελεί μία πρόσκληση στον πιστό που την πλησιάζει για να την προσκυνήσει για σαρκώσει τον Χριστό και να εξηγήσει ότι η Θεία Χάρη δεν καταστρέφει την ανθρώπινη ελευθερία αλλά την επιβεβαιώνει.
 
 
 
 
Τα άμφια του λειτουργού
 
Ο ιερέας, φορώντας τα άμφια την ώρα της λειτουργίας, διαφοροποιείται όχι μόνο από τους υπόλοιπους πιστούς αλλά και από τον ίδιο τον εαυτό του.
1.    Το στιχάριο συμβολίζει την περιβολή των αγγέλων, το φως του Θεού ή ακόμη και τη σάρκα του Χριστού.
2.    Το επιτραχήλιο συμβολίζει το ζυγό του Χριστού.
3.    Το φελώνιο συμβολίζει την καθαρότητα και φωτεινότητα της Θείας Χάριτος και την κόκκινη χλαμύδα που φόρεσαν στο Χριστό οι στρατιώτες.
4.    Η ζώνη είναι σταθερή υπόμνηση της πνευματικής αποστολής και ευθύνης του ιερέα.
5.    Τα επιμάνικα συμβολίζουν τις χειροπέδες που φορούσε ο Κύριος πηγαίνοντας στον Καϊάφα, αλλά και την παντοδυναμία του Θεού.
6.    Το επιγονάτιο συμβολίζει την Ανάσταση του Σωτήρα και της νίκης κατά του θανάτου.
    1 – Στιχάριο
    2 – Επιτραχήλιο
    3 – Φελώνιο
    4 – Ζώνη
    5 – Επιμάνικα
    6 - Επιγονάτιο
 
( «Η θεία Λειτουργία»,  Φώτιος Ι. Μάλαινος)
 
 
 
Από Το Γεροντικό
 
 
 
 
 Πήγε κάποτε ο αββάς Ισαάκ ο Θηβαίος σε κάποιο κοινόβιο και είδε έναν αδελφό να σφάλλει και τον κατέκρινε. Όταν επέστρεψε στην έρημο, ήλθε άγγελος Κυρίου και στάθηκε μπροστά στην πόρτα του κελιού του και του είπε:
- “Δεν σου επιτρέπω να μπεις”.
Κι εκείνος παρακαλούσε κι έλεγε:
- “Τι συμβαίνει;”
Αποκρίθηκε ο άγγελος και του είπε:
-“Ο Θεός με έστειλε λέγοντας: Πες του, πού προστάζεις να βάλω τον αδελφό που έσφαλε και τον καταδίκασες”.
Ευθύς μετανόησε ο αββάς και είπε:
- “Αμάρτησα, συγχώρεσέ με”.
Και ο άγγελος του είπε:
- “Σήκω, σε συγχώρεσε ο θεός. Και στο εξής να προσέχεις να μην κρίνεις κανέναν, προτού τον κρίνει ο Θεός”.
«Μη κρίνετε, ίνα μη κριθήτε» (Μτ. 7, 1-5).
Μέγα Γεροντικό»)
 
Άγιος Γεώργιος Ραψάνης – 5 Μαρτίου
                         Από το συναξάρι των αγίων
 
      Ο Άγιος Νεομάρτυς Γεώργιος ανήκε σε ανώτερη κοινωνικά και οικονομικά οικογένεια της Ραψάνης. Ο πατέρας του ονομαζόταν Χατζηλάσκαρης και η μητέρα του Σμαράγδα.
      Ο Γεώργιος παρουσιάζεται από την παράδοση ως τρόφιμος και απόφοιτος της ανωτέρου επιπέδου Σχολής Ραψάνης όπου και ασκούσε το επάγγελμα του γραμματοδιδασκάλου με ζήλο ένθεο και νεανικό σφρίγος.
      Η αλλαγή όμως ενός μικρού Οθωμανού μαθητή στα φρονήματα, τις πεποιθήσεις και τα ήθη, δεν ήταν δυνατόν να μείνει απαρατήρητη από την οικογένεια του.
      Έτσι, τον Άγιο Γεώργιο τον έσυραν δέσμιο για τα περαιτέρω στον Τύρναβο, με βαρύτατη κατηγορία: εκχριστιανισμό μουσουλμάνου παιδιού. Ο Νεομάρτυς Γεώργιος αποκεφαλίσθηκε, αφού προηγουμένως υπέστη πολλά και ποικίλα οδυνηρότατα μαρτύρια.
      Το έτος της αθλήσεως του Νεομάρτυρα Γεωργίου είναι το 1818 μ.Χ. Τότε ο Άγιος βρισκόταν στο εικοστό, τουλάχιστον, έτος της ηλικίας του.
 
 
( Ορθόδοξος  Συναξαριστής)
 
 
 

Η Εκκλησιαστική Μουσική της Ανατολής      Επιμέλεια: Δημήτρης ΝένταςΠρωτοψάλτης


 
Η ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΤΗΝ ΑΡΑΒΟΦΩΝΗ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ
 
      Η βυζαντινή μουσική στην Αντιόχεια δεν έχασε την ενότητά της και δεν διαφέρει στην αραβόφωνη Ορθοδοξία από εκείνη στην ελληνόφωνη Ορθοδοξία. Πιο συγκεκριμένα, ανέδειξε ο π. Ιωάννης μελετώντας τα χειρόγραφα, ότι μέχρι το 19ο αι. οι ψάλτες κατείχαν μουσικά χειρόγραφα και τυπωμένα βιβλία στα ελληνικά, υπήρξαν μεταφράσεις για τις θεωρίες της Νέας Μεθόδου, και επιπλέον έχει έρθει στο Πατριαρχείο Αντιοχείας ένας σημαντικός διάκονος ονόματι Προκόπιος, επί πατριαρχίας Μεθοδίου Αντιοχείας, κάποτε δηλαδή μεταξύ 1824 και 1850. Όσον αφορά τα μουσικά χειρόγραφα και βιβλία στα ελληνικά παρατηρείται ότι υπάρχουν τα έργα της εποχής, κυρίως τα του Θεοδώρου Φωκαέως. Οι μεταφράσεις των θεωριών της Νέας Μεθόδου στα αραβικά έγιναν το 1826 στα Ιεροσόλυμα, οχτώ χρόνια μετά την υιοθέτηση της Μεθόδου από την Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως το 1818.
 
 
 
 
 
      Αναφέρω εδώ ότι ο Μελέτιος, αδελφός του Ιωσήφ έγινε ο πρώτος άραβας Πατριάρχης Αντιοχείας μετά από ταραχές στο εσωτερικό του Πατριαρχείου. Χειρόγραφα της εποχής δείχνουν πως τα ιδιόμελα ήταν γραμμένα στην μια σελίδα στα αραβικά, χωρίς μουσική, και στην απέναντι σελίδα η μουσική του ιδιόμελου για παράδειγμα. Η μουσική φράση γραφόταν από αριστερά προς δεξιά ενώ το απέναντι αραβικό κείμενο γραφόταν από δεξιά προς αριστερά, πράγμα που διατηρείται ως τις μέρες μας μετά την ενσωμάτωση του αραβικού κειμένου κάτω από την βυζαντινή μουσική φράση. Μετά από τον Ιωσήφ η βυζαντινή μουσική θα μπει σε νέα φάση με το μαθητή του Ιωσήφ τον πολύ Δημήτρη Αλ Μουρ (1880-1969). Ο Δημήτρης Αλ Μουρ κατείχε την αραβική γλώσσα άριστα, το ίδιο και την βυζαντινή μουσική, έτσι ήταν ο πρώτος που διαισθάνθηκε το έλλειμμα που υπήρξε στην αραβόφωνη Ορθοδοξία για μελοποιημένα αραβικά κείμενα, καθώς για πολλούς λόγους ήταν πια δυσνόητη για τον περισσότερο κόσμο η ελληνική γλώσσα ώστε να ψάλλει ο ψάλτης σε ελληνικά βιβλία. Πήρε λοιπόν την απόφαση να μελοποιήσει και να μεταφράσει συνθέσεις ρωμιών συνθετών στα αραβικά. Δίδαξε μουσική σε διάφορα μέρη του Πατριαρχείου Αντιοχείας, κυρίως στο εκκλησιαστικό λύκειο του Μπάλαμαντ, και αφιέρωσε τη ζωή του στη διάδοση της βυζαντινής μουσικής. Μέχρι σήμερα δεν βρέθηκε κανένας ψάλτης και μουσικοσυνθέτης με παρόμοιο ζήλο και μεγαλύτερο έργο. Άλλοι συνθέτες σύγχρονοι και μεταγενέστεροί του συνέβαλαν και εμπλούτισαν τη βυζαντινή μουσική είτε με συνθέσεις είτε με μεταφράσεις άλλων συνθετών. Χαρακτηριστικό όμως της μεταγενέστερης του Αλ Μουρ περιόδου είναι ότι επηρεάστηκε από όλες τις φάσεις στις οποίες πέρασε η βυζαντινή μουσική στην Ελλάδα, γι’ αυτό παρατηρούμε ψάλτες και συνθέτες επηρεασμένους από Έλληνες ψάλτες (Στανίτσα, Καρά, Βασιλικό κ.α.).
      Εν κατακλείδι η βυζαντινή μουσική στην αραβόφωνη Ορθοδοξία έμεινε παρά τις δυσκολίες και τις αδυναμίες γνήσια και πλούσια, και διαδίδεται όλο και πιο πολύ καθώς σήμερα αρκετοί μουσικοί και ψάλτες αντλούν από τις μουσικολογικές σχολές και ωδεία της Ελλάδος τις γνώσεις τους και τις μεταφέρουν στα πάτρια εδάφη του Πατριαρχείου Αντιοχείας.
 
Του Roni Bou Saba
 
 
 
 
Η νεανική μας συντροφιά σας συστήνει…
 
Τον Νικήτα Σταματελόπουλο ή  Νικηταρά
 
      Γεννήθηκε το 1782 στο χωριό Τουρκολέκα Μεγαλόπολης και ήταν γιος του κλέφτη Σταματέλου Τουρκολέκα και της Σοφίας Καρούτσου, αδελφής της γυναίκας του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. Από την αρχή ενστερνίσθηκε το στρατηγικό σχέδιο του Κολοκοτρώνη για την κατάληψη της Τριπολιτσάς και πήρε μέρος σε όλες τις επιχειρήσεις για την κατάληψη του διοικητικού κέντρο των Οθωμανών στην Πελοπόννησο. Διακρίθηκε στη Μάχη του Βαλτετσίου (12 Μαΐου 1821), ενώ αποφασιστική ήταν η συμβολή του στη Μάχη των Δολιανών (18 Μαΐου 1821), όπου ανέδειξε στο έπακρο τις στρατιωτικές του ικανότητες. Επικεφαλής μόλις 600 ανδρών κατανίκησε τον στρατό του Κεχαγιάμπεη που ανήρχετο σε 6.000 άνδρες και σχεδόν τον αποδεκάτισε. Γι' αυτόν τον πραγματικό του άθλο, οι συμπολεμιστές του τον ονόμασαν «Τουρκοφάγο». Μέχρι το τέλος του Αγώνα ο Νικηταράς ήταν στην πρώτη γραμμή, πολεμώντας είτε στην Πελοπόννησο είτε στην Ανατολική Στερεά Ελλάδα, όπου συνεργάστηκε με τον Οδυσσέα Ανδρούτσο και τον Γεώργιο Καραΐσκάκη. Πήρε μέρος στην Άλωση της Τριπολιτσάς (23 Σεπτεμβρίου 1821) και ήταν από τους λίγους αρχηγούς που αρνήθηκε να συμμετάσχει στη διανομή των λαφύρων. Διακρίθηκε στη Μάχη του Αγιονορίου (26-28 Ιουλίου 1822), που αποτελείωσε τη στρατιά του Δράμαλη δύο μέρες μετά τη Μάχη στα Δερβανάκια. Η ανιδιοτέλεια του ανδρός φάνηκε για μία ακόμη φορά, όταν από το πλήθος των λαφύρων της μάχης πείστηκε να δεχθεί ένα πανάκριβο σπαθί, το οποίο αργότερα προσέφερε στον έρανο για την ενίσχυση του Μεσολογγίου. Κατά τη διάρκεια του Εμφύλιου Πολέμου τάχθηκε στο πλευρό του Κολοκοτρώνη, αλλά φρόντισε πάντα να επιδιώκει τον συμβιβασμό και τη συνεννόηση.
      Μετά την Απελευθέρωση τάχθηκε στο πλευρό του Καποδίστρια κι έγινε ένας από τους στενότερους συνεργάτες του Κυβερνήτη. Πήρε μέρος στην Δ' Εθνοσυνέλευση του Άργους (1829), ως πληρεξούσιος του Λεονταρίου. Επί Όθωνος περιέπεσε σε δυσμένεια, επειδή υποστήριζε το αντιπολιτευόμενο Ρωσικό Κόμμα. Προφυλακίστηκε το 1839 ως αρχηγός συνωμοτικής ομάδας, αλλά στη δίκη του (11 Σεπτεμβρίου 1840), αθωώθηκε ελλείψει στοιχείων. Εντούτοις, η κράτησή του παρατάθηκε με αποτέλεσμα να υποστεί ανεπανόρθωτη βλάβη η υγεία του και σχεδόν να τυφλωθεί. Αποφυλακίστηκε στις 18 Σεπτεμβρίου 1841 και αποτραβήχτηκε με την οικογένειά του στον Πειραιά. Βίωσε την αχαριστία και την αγνωμοσύνη του νεοσύστατου τότε ελληνικού κράτους, το οποίο του αρνήθηκε μια αξιοπρεπή σύνταξη ώστε να ζει αυτός και η οικογένειά του ευπρεπώς και αντί αυτού, του χορηγήθηκε "άδεια επαιτείας" στον ναό της Ευαγγελίστριας κάθε Παρασκευή. Το 1843, όταν ο Βασιλιάς Όθωνας αναγκάστηκε να δώσει Σύνταγμα στην Ελλάδα, του απονεμήθηκε ο Βαθμός του υποστράτηγου μαζί με μία πενιχρή σύνταξη. Απεβίωσε το 1849 σε ηλικία 61 ετών. Τελευταία του επιθυμία ήταν να ταφεί δίπλα στον Κολοκοτρώνη, όπως και έγινε.
Οσίου Παϊσίου: Αγιορείται Πατέρες και Αγιορείτικα
Η δύναμη της προσευχής του μοναχού
 
      Κάτω από τον Άγιο Βασίλειο, εκεί που στρίβει ο Ζυγός για την Αγία Άννα, παλαιότερα έμενε ο Διακονητής της Μεγίστης Λαύρας, ο οποίος επέβλεπε τους τράγους που είχαν για πάχυνση.
      Κάποτε, τις Απόκριες, της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, ενώ ήταν πανσέληνος, και  ο Διακονητής Πατήρ Εφραίμ, αδελφός της μονής, έκανε κομποσχοίνι, άκουσε οχλαγωγία μεγάλη χωρίς φασαρίες, μόνο φωνές: «Ωχ! Ωχ!...»
      «Θα είναι ξένοι αυτοί οι άνθρωποι και ευθυμούν» σκέφθηκε ο Πατήρ Εφραίμ.
      Βγαίνει λοιπόν έξω στο φεγγάρι αλλά τι να ιδή! Περίπου τριακόσιους δαίμονες να αδημονούν, και ο αρχηγός τους να λέει:
      -Για δες, ένας σκελετωμένος καλόγηρος να μας καθυστερεί μέρες την φάλαγγα, και να μη μπορούμε να πάμε στον κόσμο τώρα για τα αποκριάτικα γλέντια και ξεφαντώματα!